dat was nog eens een treinreis

Om 10 uur ging onze West Coast Wilderness Railway vanuit Queenstown dwars door de ‘wildernis’naar Strahan. Een dagvullend programma, heen met de trein en dan terug met de bus, pas om 16.45 terug zijn in Queenstown. De trein heeft een flinke geschiedenis: in 1896 gestart maar dat was na een lange tijd en veel werk om deze trein mogelijk te maken. Het westen van Tasmanië werd lang gezien als oninteressant. Te onherbergzaam en te veel ontberingen maakten en maken het niet de meest prettige plek om te leven. (de sportvelden hier zijn ook van kunstgras, het regent te vaak om echte velden te kunnen aanleggen). Tot er (zoals zo vaak) goud, koper en tin gevonden werd en deze plaats juist interessant werd voor de echte gelukzoekers. Deze trein die de mijnstad Queenstown verbond met de havenstad Strahan was van levensbelang, vooral ook voor de mensen die in het gebied er tussen woonden. Verstoken van de buitenwereld was de trein de enige verbinding met die buitenwereld: zo ontvingen ze levensmiddelen, post, maar ook mensen.
Met de stoomtrein begon onze reis, mooi ingerichte coupe’s, gereserveerde plaatsen het was geweldig. Minder leuk was de enorme warmte, ramen die niet open konden en een airco die niet werkte (is normaal hier ook niet nodig): het zweet stond ons allemaal op de rug. Ook een minpunt was de mevrouw die het woord voerde en dat wat al te letterlijk opvatte: ze praatte dus echt aan één stuk door. Maar verder was het een mooie reis inderdaad dwars door het uitgestrekte bos (of hoe noem je dat, bos is een te beperkt woord eigenlijk). Met tussendoor stops waardoor je nog beter besefte hoe ver je van de wereld was en hoe moeilijk het moet zijn geweest om hier te leven. Halverwege de reis moest de trein de berg op, traag ging dat met behulp van een tandrat. Daarna wisselden we van trein en maakten we het tweede deel van de reis met een dieseltrein. Na ruim 4 uur (het was wel wat erg lang) bereikten we Strahan, een klein stadje. Daar hebben we fish and chips gegeten, dat past goed bij zo’n setting. Om daarna weer de tocht terug van bijna een uur naar Queenstown te maken. Het was een mooie en indrukwekkende reis. Maar we waren aardig gaar. Lastig ook dat de broeierige warmte overal hing en de airco het niet deed. Die avond ging het flink onweren en dat bracht wel wat verlichting.

PS We hebben Jip trouwens het tweede deel van de reis niet gezien. Hij had 2 Nederlandse meisjes ontmoet (beide studerend en nu rondtrekkend) en heeft daar de hele reis mee zitten praten.